Τη Τρίχας το γεφύριν
Ακεί πέραν ‘ς σο Δρακολίμν’, ‘ς ση Τρίχας το γεφύριν,
χίλιοι μαστόρ’ εδούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Όλεν τ’ ημέραν έχτιζαν, τη νύχταν εχαλάουτον.
Οι μάστοροι εχαίρουσαν, θε να πλεθύν’ η ρόγα,
οι μαθητάδες έκλαιγαν, τσί κουβαλεί λιθάρια;
Κι ατός ο πρωτομάστορας νουνίζ’ νύχταν κι ημέραν.
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε τον κύρη μου, άλλον κύρην πα ‘κ’ έχω!
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε τη μάνα μου, άλλεν μάναν πα ‘κ’ έχω!
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα και στένω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε τ’ αδέλφια μου, άλλ΄αδέλφια πα ‘κ’ έχω!
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα, σταλίζω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε και τα πουλιά μ’, άλλο πουλιά πα ‘κ’ έχω!
-Ντό δί’ς με, πρωτομάστορα, στερένω το γεφύρι σ’;
-Αν δίγω σε την καλή μου, καλύτερον ευρήκω!
Μένει και λέει την καλήν ατ’, αγλήγορα να έρται.
‘Κόμαν τον Γιάννεν ‘κ’ έλουσεν και ‘ς σο κουνίν ‘κ’ έθεκεν,
‘κόμαν τα χτήνια ‘κ’ έλμεξεν, τα μουσκάρια ‘κ’ εδέκεν,
διπλομενεί την έρημον με τ’ αοίκον πουλόπον.
Σάββαν να πάει ‘ς σο λουτρόν, την Κερεκήν ‘ς σον γάμον
και την Δευτέραν τον πουρνόν αδά να ευρισκάται.
Σάββαν επήγεν ‘ς σο λουτρόν, την Κερεκήν ‘ς σον γάμον
και την Δευτέραν το πουρνόν ‘ς σο Δρακολίμν’ ευρέθεν.
-Κάλη μ’, ακεί ‘ς σο Δρακολίμν’ έρουξεν το σκεπάρι μ’,
αν βουτάς κι εσύ παίρτς άτο, είσαι τ’ εμόν η κάλη.
Πέντε οργέας κατηβαίν’ και με την τραγωδίαν, κι άλλα πέντε ξάν’ κατηβαίν’ με τη μοιρολογίαν.
-Κι άρ’ ‘κί πονώ τα κάλλια μου κι άρ ‘κί πονώ τη νέτε μ’,
πονώ και κλαίω το πουλί μ’, ντ’ εφέκα κοιμισμένον.
Πώς τρομάζ’νε τα γόνατα μ’, να τρομάζ’ το γεφύρι σ’
κι άμον ντο σείουν τα μαλλία μ’, να σείουν οι διαβάτοι
κι άμον ντο τρέχ’νε τα δάκρυα μ’, να τρέχει το ποτάμι.
-Ευχέθ’, καλή μ’, ευχέθ’, καλή μ’, ευχέθ’, μη καταράσαι,
αδέλφια έ’εις ‘ς σην ξενιτειάν, έρχουνταν και διαβαίνε.
-Κι άμον ντο στέκ’ν’ τα γόνατα μ’, να στέκ’ και το γεφύρι
κι άμον ντο στέκ’νε τα μαλλία μ’, να στέκ’νε οι διαβάτοι
κι άμον ντο στέκ’νε τα δάκρυα μ’, να στέκει το ποτάμι.
Τρί’ αδέλφια έμ’νες εμείς κι οι τρεις καταραμένοι,
είνας έχτ’σεν την Άδεσαν κι άλλε το Δεβασίριν
κι εγώ η τρισκατάρατος τη Τρίχας το γεφύριν.
◊♦◊◊♦◊◊◊♦◊◊◊◊♦◊◊♦♦♦◊◊♦◊◊◊◊♦◊◊◊♦◊◊♦◊♦
Της Τρίχας το γεφύρι
Στη Δρακολίμνη πέρα εκεί, στης Τρίχας το γεφύρι,
χίλιοι μάστοροι δούλευαν και μύριοι μαθητάδες.
Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν.
Και τα μαστόρια χαίρονταν, θε ν’ αυξηθεί ο μισθός τους,
κι οι μαθητάδες κλαίγανε! Ποιός κουβαλάει πέτρες;
Μονάχα ο πρωτομάστορας όλο και συλλογιέται.
-Τί μου δίνεις, πρωτομάστορα, να στήσω το γεφύρι;
-Αν σου δώσω τον πατέρα μου, δεν θα ‘χω άλλο πατέρα.
– Τί μου δίνεις, πρωτομάστορα, να στήσω το γεφύρι;
-Αν σου δώσω τη μάνα μου, δεν θα ‘χω πια μανούλα.
-Τί μου δίνεις, πρωτομάστορα, για να στηθεί το έρμο;
-Αν σου δώσω τ’ αδέρφια μου, δεν θα έχω άλλα αδέρφια.
-Τί μου δίνεις, πρωτομάστορα, να σου το στερεώσω;
-Αν σου δώσω τα παιδάκια μου, δεν θα ‘χω πια παιδάκια.
-Τί μου δίνεις, πρωτομάστορα, να σου το θεμελιώσω;
-Αν την καλή μου σου δώσω εγώ, καλύτερη δεν θε να βρω.
Της στέλνει μήνυμα και λέει, γοργά-γοργά για να ‘ρθει.
Τον Γιάννη της δεν έλουσε, στην κούνια δεν τον πήγε,
τ’ αγελάδια δεν άρμεξε, δεν βύζαξαν οι μόσχοι,
στέλνει μήνυμα δεύτερο με τ’ αγριοπουλάκι.
Σάββατο ας πάει στο λουτρό, την Κυριακή στο γάμο
και τη Δευτέρα το πρωί στης Τρίχας το γεφύρι.
Σάββατο πήγε στο λουτρό, την Κυριακή στο γάμο
και τη Δευτέρα το πρωί πήγε στη Δρακολίμνη.
-Στη Δρακολίμνη μου ‘πεσε, καλή μου, το σκεπάρνι,
αντάξια γυναίκα μου θα ‘σαι, αν μου το φέρεις.
Πέντε οργιές στο βάραθρο βουτάει τραγουδώντας
κι άλλες τόσες κατέβηκε πικρομοιρολογώντας.
-Τα κάλλη και τη νιότη μου διόλου δε τα λυπάμαι,
πονώ, κλαίω το βρέφος μου, που τ’ άφησα στην κούνια.
Όπως τρέμουν τα πόδια μου, να τρέμει το γεφύρι
κι όπως μου σειούνται τα μαλλιά, να σειούνται κι οι διαβάτες
και πως τρέχουν τα δάκρυά μου, να τρέχει το ποτάμι.
-Ευχήσου καλή μου, ευχήσου, ευχήσου μην καταριέσαι,
αδέλφια έχεις στην ξενιτειά, θα ‘ρθουν και θα διαβούνε.
-Έτσι πως στέκουν τα πόδια μου, έτσι και το γεφύρι να σταθεί
κι όπως μου στέκουν τα μαλλιά, να σταθούν κι οι διαβάτες
κι όπως στέκουν τα δάκρυά μου, να σταθεί το ποτάμι.
Τρεις αδελφάδες είμαστε κι οι τρεις καταραμένες ,
η μια έχτισε την Άδεσα κι άλλη το Δεβασίρι
κι εγώ η τρισκατάρατη της Τρίχας το γεφύρι.
