Η βεβαιότητα για την ελευθερία οδήγησε την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Φίλων Κτενίδης να συνθέσει τον ύμνο του Πόντου, τον οποίο και αναγνώρισε το εθνικό συμβούλιο το 1918 ως μελλοντικό ύμνο.
Ήρθ΄η μέρα, ήρθ’ η ώρα
που προσμέναμε με χρόνια
στα δεσμά, στην καταφρόνια
και στην τούρκικη σκλαβιά.
Εις του Πόντου τ’ακροβούνια
καριοφίλια μαυρισμένα
φέρουν το Εικοσιένα
ψάλλουν την Ελευθεριά.
Της Ανάστασης σημαίνει
η καμπάνα η μεγάλη
ο καθένας μας ας βάλει
την λαμπρότερη στολή.
Και μπροστά εις την εικόνα
της Πατρίδας την αγία
ας προσφέρει για θυσία,
νιάτα, πλούτη και ζωή.
Εις του Πόντου μας το χώμα
άνοιξε σε κάθε βήμα
των μαρτύρων ένα μνήμα
του τυράννου η μαχαιριά.
Μας καλούν εκδικητάδες
ζωντανοί και πεθαμένοι,
η Πατρίδα, ερημωμένη
μας καλεί εμπρός παιδιά
